Кастусь Каліноўскі

"Мужыцкая праўда" - узор тагачаснай агітацыйнай прэсы. Але Кастусь не здолеў ва ўсіх выпадках узняцца над банальным шальмаваннем усяго таго, супраць чаго змагаўся. Хоць ці можна бьло пісаць іначай ад імя абуранага царскай палітыкай селяніна Яські? Асабліва грашыць рэзкімі выказваннямі шосты нумар "Мужыцкай праўды": тут крытыка часам даходзіць да мяжы, дзе пачынаецца непрыстойнасць. Абараняючы уніяцтва, Каліноўскі дазваляе сабе ў той жа час зняважлівыя выпады ў адрас праваслаўя. Кастусь называе яго "сызмай" (ерассю), пагражае пякельнымі пакутамі тым, хто не вернецца назад ва ўніяцкую веру. Магчыма, гэта толькі погляд нашчадка, які жыве ў сваім часе, але ж дзевятнаццатае стагоддзе - не сярэднявечча з ягонай нецярпімасцю, і падобныя выказванні аніяк не ўпрыгожваюць "Мужыцкую праўду", псуюць агульнае ўражанне ад яе. Аднак, трэба адзначыць, што крытыка Каліноўскага (няхай сабе й празмерна жорсткая) не была беспадстаўнай. Каліноўскі, як тое відаць з першае часткі "Пісьмаў з-пад шыбеніцы", атаясамляў з праваслаўем (чамусь) толькі маскоўскую плынь грэчаскага рэлігійнага абраду, называючы яе "царскай верай", "у каторай адно за цара да за цара маліціся трэба". Паводзіны царкоўньх іерархаў, іх непрыхаваныя "лобызания" з уладамі свецкімі не маглі не абураць. У абмен на дзяржаўную падтрымку царкоўны апарат часта быў гатовы падтрымаць і тэалагічна абгрунтаваць нават вельмі далёкія ад хрысціянскай духоўнасці й маралі дактрыны і акцыі царызму. Да таго ж праваслаўная царква была (і ці не застаецца да сённяшняга часу?) адным з асноўных сродкаў русіфікацыі беларускага народа.

Такім чынам, Кастусь Каліноўскі не выступаў супраць праваслаўя як усходняй плыні  хрысціянства. Як ён мог тое рабіць, калі уніяты - тыя ж праваслаўныя, толькі падначаленыя рымскаму першасвятару? Але аб'ектам крытычных выпадаў Каліноўскага была не праваслаўная вера, а святарства, якое старанна падладжвала рэлігію пад інтарэсы імперскіх улад.

Нягледзячы  на значныя недахопы, "Мужыцкая праўда" стала сапраўдным набатам паўстання. З'яўленне яе дало магчымасць паўстанцам пазней пратрымацца ў заходніх рэгіёнах Беларусі з вясны да позняе восені, бо, паводле сведчанняў Ф. Ражанскага,

"...харчаванне  і праваднікоў паўстанцам дастаўлялі  выключна адны сяляне, нягледзячы  на ўсе цяжкасці і строгую адказнасць, якая пагражала ім з боку маскоўскага ўрада"

У той  жа час, трэба адзначыць, што з-за абмежаванага накладу газета Каліноўскага, на жаль, дайшла толькі да часткі беларускіх сялян. На усходзе ж Беларусі яна  амаль зусім не атрымала распаўсюджання - мажліва, гэта адна з прычын тага, што вызваленчы рух быў тут падаўлены хутка. Сяляне, паверыўшы афіцыйнай прапагандзе, не падтрымалі выступленні, а наадварот актыўна дапамагалі лавіць інсургентаў.

Распаўсюджвалася "Мужыцкая праўда" як звычайная ўлётка, ды й сама яна вельмі нагадвала лістоўку. Газету раскідвалі па вясковых вуліцах, сялянскіх палетках, проста чыталі перад сышоўшымся людам. Кастусь Каліноўскі асабіста браў у гэтым удзел, прычым,.надзвычай дзёрзка, з вялікай рызыкай для сябе. У кастрычніку 1862 г. ён у вёсцы Шэйнякі на Слонімшчыне, едучы на паштовых конях, раскідваў трэці нумар "Мужыцкае праўды". Паліцыя напала на ягоны след, і Каліноўскі быў змушаны перайсці на нелегальнае становішча, жыць пад рознымі псеўданімамі (Макарэвіч, Хамовіч, Чарноцкі ды інш.).

Літаратурна-публіцыстычная спадчына Кастуся Каліноўскага, на думку даследчыкаў, не абмяжоўваецца толькі "Мужыцкай праўдай" і напісанымі незадоўга да смерці "Пісьмамі з-пад шыбеніцы". Мяркуецца, яму належаць некалькі публікацыяў у польскамоўным нелегальным друку: газетах "Хоронгев свободы", "Неподлеглосьць". Ініцыятарам выдання падпольнай газеты "Głos z Litwy" ("Голас з Літвы"), неафіцыйнага друкаванага органа віленскіх канспіратараў, што выходзіў у Кёнігсбергу, таксама быў Каліноўскі.

Блізкае знаёмства Кастуся з расійскімі рэвалюцыянерамі-дэмакратамі, відаць, спрычыніліся да з'яўлення ў перадавым артыкуле першага нумара "Хоронгві свободы"

наступных узважаных і высакародных радкоў:

"Народ маскоўскі  скаланаецца ад нашай векавой  крыўды. Ён свабодным братам нашым,  а не прыгнятальнікам быць  жадае і адказнасць перад нашчадкамі  за нашу жалезную няволю рашуча  ўскладае на гатовы пасці царызм".

Але правал планаў узняцця паўстання ва ўласна расійскіх губернях, адкрыта імперска-шавіністычная пазіцыя нават прагрэсіўных колаў расійскае грамадскасці (паўстанцаў падтрымліваў, бадай, адно герцэнаўскі "Колокол"), жорсткія, непрыхавана цынічныя карныя акцыі Мураўёва-вешальніка - усё гэта прывяло да горкага расчаравання Каліноўскага ў вольналюбівасці рускага народа, яго гатоўнасці да барацьбы. У хвіліны адчаю і расчаравання, відаць, і народзіцца першая частка "Пісьмаў з-пад шыбеніцы", дзе аўтар адмовіць рускаму народу ў братэрстве з беларускім, які хаця б паспрабаваў вызваліцца з-пад самадзяржаўнага прыгнёту.

Праз  усю публіцыстыку Кастуся Каліноўскага праходзіць яўная сімпатыя да мінулага Рэчы Паспалітай, асабліва да апошняга (рэфарматарскага) перыяду яе існавання. Ён спадзяваўся, што новая Польшча возьме з мінулага толькі добрае, станоўчае; забяспечыць свабоду веравызнанняў, самавызначэнне народаў, што некалі жылі ў Рэчы Паспалітай. Аднак далейшая палітыка варшаўскіх канспіратараў выклікала рэзкую перамену настрояў К. Каліноўскага адносна Польшчы (як і ў выпадку з Расіяй). Чаго варта, напрыклад, усяго адно выказванне, прыводзімае, дарэчы, славутым беларускім гісторыкам У. Ігнатоўскім: "Такой бязмозглай галаве, як Варшава, немагчыма давяраць будучую долю Беларусі". Але рэзкія выпады з'явяцца пазней. Дапаўстанцкая ж дзейнасць Кастуся прасякнута ідэямі аб братнім саюзе й усеагульнай барацьбе супраць расійскага самадзяржаўя.

У 1862 г. Каліноўскі ўвайшоў у склад Літоўскага правінцыйнага камітэта - цэнтральнага кіраўнічага органа паўстанцкае арганізацыі на землях былога Вялікага княства Літоўскага - (ЛПК). Кастусь адстойваў у Камітэце сваю равалюцыйна-дэмакратычную праграму, выступаў за поўнае раўнапраўе ў стасунках паміж варшаўскімі й віленскімі канспіратарамі. Увосень, пасля ад'езду ў Маскву кіраўніка ЛПК Л. Звяждоўскага, Каліноўскі ўзначаліў Камітэт.

Гэтым часам сябрамі ЛПК сталі Э. Вярыга, 3. Чаховіч, Я. Козел, Б. Длускі. Погляды іх у большасці былі сугучнымі з праграмай Каліноўскага. Акрамя пералічаных асоб у склад ЛПК увайшоў таксама ў якасці паўстанцкага начальніка горада Вільня італьянец па паходжанні А. Банольдзі.

Цікава што  менавіта ён, будучы віленскім фатографам, зрабіў у 1862 адзіны вядомы сягоння фотаздымак Кастуся Каліноўскага ў поўны  рост.

Пасля згаданай восеньскай рэарганізацыі ЛПК віленцы, насуперак дамаганням палякаў, сталі праводзіць самастойную палітыку, узгадняючы з варшаўскім цэнтрам толькі найбольш істотныя пытанні.

Вялікай стратаю  для Кастуся стала смерць ад сухотаў  старэйшага брата Віктара, які памёр  у кастрычніку ў Якушоўцы. Толькі няспынная праца, што патрабавала  велізарных фізічных і маральных  высілкаў, крыху прыглушала душэўны  боль. А Каліноўскі працягваў працаваць нягледзячы ні на што. Ліст, дасланы ім бацьку з Пецярбургу, дазваляе сцвярджаць, што напрыканцы 1862 г. Кастусь быў у сталіцы імперыі. Магчыма, ён ездзіў туды для наладжвання (ці падтрымання) сувязі з рускімі рэвалюцыянерамі.

4. У полымі барацьбы

Але, нягледзячы на ўсе Кастусёвы высілкі й намаганні, стварыць на беларуска-літоўскіх землях магутную падпольную арганізацыю, якая б карысталася шырокай падтрымкай у народзе, да пачатку ўзброеных выступленняў не ўдалося. Калі нечакана выбухнула паўстанне, "літоўская арганізацыя" яшчэ толькі фарміравалася, была недастаткова моцнай.

Каб не ўносіць раскол у паўстанцкія  шэрагі, ЛПК на чале з Каліноўскім праз дзесяцідзённую паўзу ўсё ж падтрымаў выступленні ў Польшчы. І, з-за ўласнае слабасці, быў вымушаны салідарызавацца з усімі пастановамі варшаўскага рэвалюцыйнага ўрада. У гэтым нам бачыцца трагедыя Кастуся Каліноўскага як кіраўніка нацыянальна-вызваленчага руху. Будучы, безумоўна, патрыётам Літвы-Беларусі, ён быў вымушаны выступаць ад імя "ронду польскага" і ў імя Польшчы. Зараз многія Каліноўскага за гэта папракаюць, забываючыся на тое, што чакала б Кастуся ва ўмовах рэвалюцыйнага часу, калі б ён стаў афіцыйна выказваць свае "сепаратысцкія" ідэі (у прыватных размовах, мяркуючы па сведчаннях сучаснікаў, гэткіх выказванняў хапала). Каліноўскі і так меў мужнасць праводзіць палітыку ў многіх пунктах адрозную ад польскай. Прыгадайма хаця б "Паўстанцкую інструкцыю", што рассылалася камандзірам інсургентаў, дакладней, яе апошні пункт, які патрабаваў:

"Найбольш  вядомых прыгнятальнікаў сялян,  для прыкладу, сабраўшы народ,  судзіць ваенным судом і караць  смерцю, не дапускаючы самавольнай  расправы".

Такой антыпамешчыцкай скіраванасці й  блізка не было ў дакументах варшаўскага  паўстанцкага цэнтра. Пайсці далей  Каліноўскаму не дазволіла адсутнасць за спіной той сілы, на якую ён мог  бы абаперціся. Спрычыніліся да гэтага і недападрыхтаванасць да выступленняў на нашых землях шырокіх народных мас, і слабасць уласна беларускага нацыянальнага руху, што толькі-толькі яшчэ нараджаўся.

Менавіта  недахоп сілаў стаў адной з  прычын таго, што Каліноўскі з паплечнікамі мусіў падпарадкавацца лютаўскаму рашэнню Варшавы аб роспуску ЛПК. Кастусь адкрыта заявіць пра гэта ў сваім гнеўным Пратэсце супраць "белага" перавароту.

Адхілены  буйнымі землеўласнікамі ад кіравання  паўстаннем, Каліноўскі быў накіраваны наваствораным Аддзелам кіраўніцтва правінцыямі Літвы на Гародзеншчыну ў якасці паўстанцкага камісара. Працуючы ў Беластоку й Гародні, ён ва ўмовах пасіўнасці, а то й непрыхаванага сабатажу багатых абшарнікаў зрабіў вельмі шмат для разгортвання руху ў рэгіёне, прыцягнення да барацьбы сялян. У траўні-месяцы Каліноўскі разам з паўстанцкім цывільным начальнікам Гародзенскага ваяводства Э. Заблоцкім аб'ехаў Ваўкавыскі і Слонімскі паветы, інспектаваў злучаныя сілы інсургентаў пад Мілавідамі (напярэдадні жорсткай бітвы з карнікамі) і Брэсцкі атрад падчас фармавання ў Падляшшы за Бугам.

Павальныя арышты сярод членаў віленскага Аддзела ў пачатку чэрвеня і звужэнне кола канспіратараў змусіла "белае" кіраўніцтва вярнуць у Вільню Каліноўскага на пасаду кіраўніка аддзяленнем унутраных спраў. Адначасова ягоны аднадумец і паплечнік У. Малахоўскі стаў начальнікам горада Вільні.

Каб вярнуць  страчаны давер сялянства і нівеліраваць уплыў на яго афіцыйнай прапаганды, ад імя "ронду польскага" Каліноўскім  быў выдадзены на беларускай мове "Прыказ... ...да народу зямлі літоўскай і беларускай", галоўная думка якога зводзілася да таго, што "дзела наша (паўстанне) - не дзела панскае, а справядлівай вольнасці". Адчуваючы сваю ідэйную перавагу ў віленскім паўстанцкім цэнтры, Кастусь адразу пасля перадачы яму пячаткі адкліканым варшаўскім паўнамоцным камісарам на Літве Н. Дзюлёранам паспрабаваў правесці на пасяджэнні Аддзела новы праект статута аб узаемадачыненнях Вільні і Варшавы. Але праект гэты не знайшоў падтрымкі ў старшыні Выканаўчага аддзела на Літве Я. Гейштара, які быў прыхільнікам непарушнага саюзу Літвы-Беларусі й Польшчьі. Тым не менш, віленскі паўстанцкі цэнтр "чырванеў" літаральна на вачах. Са зняволеннем урадавымі сіламі Я. Гейштара ягонае месца ў Аддзеле заняў Каліноўскі. А непасрэдна перад арыштам новы варшаўскі камісар на Літве А. Авейдэ, прызначаны замест Н. Дзюлёрана, таксама перадаў свае паўнамоцтвы Кастусю. Такім чынам, у ліпені-жніўні 1863 г. Кастусь Каліноўскі сканцэнтраваў усю вярхоўную ўладу па кіраванню вызваленчым рухам у сваіх руках, стаўшы "Дыктатарам Літвы і Беларусі".