Ортағасырлық Отырар: тарихи-археологиялық деректер негізінде

    1.3 «Отырар туралы жазба деректер» деп аталатын бөлімде жазба деректерді хронологиялық тұрғыдан VІІІ ғ., ІХ ғ. – ХІІІ ғ. бірінші ширегі, ХІІІ ғ. ортасы - ХV ғ., ХVІ - ХІХ ғғ. деп топтастырып қарастырдық. Отырар атауы алғаш рет VІІІ ғ. жазба деректерінде ұшырасады. Отырардың Тарбанд үлгісінде жазылуы VІІІ ғ. жататын Мұғ тауынан табылған соғды құжаттарының ішінде кездеседі. Фараб өлкесі Х ғ. араб жазбагерлері әл-Масуди, әл-Истахри, Ибн Хаукаль, әл-Макдиси еңбектерінде біршама суреттеледі.

    Отырар  жайлы араб тіліндегі жазба мәліметтерді алғаш топтастырған В.В. Бартольд болды. Шығыстанушы Л. Зимин Отырардағы Әмір Темірдің қайтыс болуын бірнеше авторлардың түрлі қолжазбалары негізінде қарастырған арнайы зерттеу жария етті. «Ежелгі Отырар» кітабындағы Отырар туралы бір топ бұрын жария етілмеген хабарларды Б.Е. Көмеков аударды [4]. Отырарға қатысты жазба деректердегі мәліметтер негізінен В.Г. Тизенгаузен, С.Л. Волин, С.К. Ибрагимов, Н.Н. Мингулов, К.А. Пищулина, В.П. Юдин, М.Х. Әбусейітова, Ә. Момынов, басқа да мамандардың Қазақстан тарихына қатысты шығыс тілдеріндегі дерек көздердің аудармаларынан алынды.

    Отырар  тарихын баяндайтын отырарлықтардың  өздері жазған ескі шығарманың болғаны  жөнінде хабар бар. Алайда ол ғалымдардың  қолына әлі тиген жоқ. Сондықтан негізінен жатжұрттықтар жазған мәліметтермен басым болып тұр. Отырарда болған кейбір тарихи оқиғалар, мысалы, Әмір Темірдің қайтыс болуы, монғол әскерлерінің Отырарды басып алуы біршама кең және бірнеше жазба деректерде сипатталған. Отырар тарихының қалған беттері тым қысқа, көп жағдайда бір не бірнеше сөйлеммен ғана баяндалады. Қала топографиясы, құрылыстары турасында мәліметтер саусақпен санарлық. Ал қөлөнері мен қалалықтардың кәсібі жөнінде мәліметтер жоқ.

    Іздену  барысында Отырар тарихына қатысты зерттеулерде қолданылмаған мәліметтерге тап болдық. Шыңғысхан әскерімен батыс жорықта болған Елюй Чуцайдың (1190-1244 жж.) «Батысқа саяхат естелігі» атты жазбасында [8, 62-63-бб.], Ибн Халликан енбегінде Отырар жөнінде мәліметтер бар. 1777 ж. Иван Иcленьев құрастырған «бұрынғы Жоңғар қалмақ иеліктері мен Сібір губерниясының оңтүстік бөлігі арқылы ағатын Ертіс өзені картасында» Сыр өзенінің оң жағалауында «Отраръ» – Отырар елді мекені белгіленген.

    Соңғы кезде ғылыми айналымға жаңа жергілікті дерек көздері ене бастады. Отырар тарихына қатысты құнды деректердің бірі қазақ қожаларының шежірелері – «Насаб–нама» болып табылады. «Насаб–наманы» тарихи дерек ретінде танып қарастыру тек 1990 ж. бері ғана басталады. Осы жұмыстардың басы-қасында қазақ шығыстанушылары З. Жандарбек пен Ә. Момынов болды. 1992 ж. Түркістан қаласында Сафи ад–дин Орын Қойлақының «Насаб–намасы» жарияланды. «Насаб-нама» шежіресінде VІІІ ғ. бастап, ХІІІ ғ. ортасына дейінгі болған оқиғалар баян етіледі. Оның негізінде араб әскерлерінің басшысы Ысхақбабтың VІІІ ғ. аяғы – ІХ ғ. басында араб тілінде жазылған «Насаб-намасы» жатыр. Бұл дерек арабтардың жаулап алу соғысының барысын баян етеді. Бұрын араб тілінде жазылған шежірені ХІІІ ғ. түркі тіліне аударып жазған Қожа Ахмет Йасауидің туысқаны Сафи ад–дин Орын Қойлақы. Онда Отырардың қарахандық билеушілерінің есімдері, вакуфтық жерлер жөнінде мағлұматтар берілген. Осымен қатар түрлі қожалар топтарына жататын және бір-бірін толықтыратын «Насаб-наманың» көптеген нұсқалары белгілі болды. Осы тың тарихи деректер тобын шығыстанушы З. Жандарбек жеке кітабында қарастырады [9]. Кейінгі ортағасырлық дәуірге жататын, шартты түрде «Садр ад-дин Шайх рисаласы» деп аталатын парсы тіліндегі қолжазбада Отырар жөнінде бұрын кездеспеген мәліметтер бар. Түркістандық Болатқожа қолында сақталған бұл қолжазбаны ХҚТУ–дың мамандары Н.Н. Ерфақ пен  М. Йакуб қазақ тіліне аударып ғылыми айналымға енгізді. Дағдарысқа ұшыраған кейінгі ортағасырлық Отырар жағдайы Махмұд ибн Уәлидің «Бахр ал–асрар фи манакиб ал–ахйар» - «Өнегелі адамдардың ерліктері жайлы ғаламат құпияларында» деп аталатын шығармада сипатталады.

    Шолу  барысында біз қолымыздан келгенше барлық дерлік дерек көздерін қамтыдық. Соның нәтижесінде бұрын Отырар тарихын тануда пайдаланылмаған  дерек көздердің бары анықталды. Олар жаңа археологиялық ашылымдар, осы уақытқа дейін тарихи дерек ретінде қарастырылмаған Отырардың төл аңыздары, ғылыми айналымға соңғы кезде енген жазба деректердегі мәліметтер, Отырардың археологиялық тұрғыдан зерттеу тарихнамасында бұрын беймәлім болып келген зерттеулер болып табылады.

    2 «Ортағасырылық Отырар-Фараб иелігінің тарихи географиясы» деп аталатын тарауда тарихи-мәдени аймақтың табиғи ортасы, елді мекендері, қала жөнінде ақпараттар баяндалады. 2.1 «Отырар-Фараб иелігі» деп аталатын бірінші бөлімде иелік аумағы, шекарасы, табиғаты, ортағасырдың әр кезеңдегі климаты, палеогеографиясы қарастырылады. Отырар-Фараб иелігі жөнінде ХVІ ғ. жазбагері Сипахи-заде әл-Брусавидің «Алдах ал–масалик ила марифат ал–булдан ва–л–мамалик» атты қолжазбасында мынадай хабар бар: «Отырар–Сейхун өзені бойындағы, Фараб айналасындағы бекіністі қала мен Мауараннахрдағы түркілердің шекарасындағы кең аймақ (астын сызған біз – М.Қ.)» [4, с. 29, ескертпе 21]. Осы аймақтың астанасы Отырар қаласы болғанын Ибн Халликанның мына хабарынан аңғаруға болады: «Ол аш-Шаштың арғы жағында және Баласағұн төңірегінде... Ол түркілердің астаналық  қалаларының бірі [10, с.117]. Ибн Ийаса «Натк ал-азхар фи гараиб ал–актар» атты шығармасында: «Фараб – бұл қазір Отырар деп аталатын қала, ол ұлы қала болды» деп көрсетеді [4, с. 37, ескертпе 70]. Отырардың астаналық дәрежесі туралы түсініктер халық арасында ХІХ ғ. аяғына дейін сақталғанын «Дала уалаяты газетінде» ташкенттік Ғалимқожаұлының мына хабары да қоштайды: «... Арыс суының жағасында үлкен белгілі Отырар деген қаласы бар еді. Бұл қалада үкімдер қылып Түркістан хакімдері тұрушы еді». Отырар қаласы мен алқаптың атауы жазба деректерде Отрар, Отрарбенд, Турар, Тарбанд, Тарбад, Турарбанд, Кену Тарман - Кангу-Тарбан, Параб, Фараб, Бараб, Бола үлгілерінде кездеседі.

    Фараб, Бараб, Параб атауының этимологиясы жөнінде де ғылыми әдебиетте бірнеше пікір бар. Фараб сөзін шығыстанушы В.К. Шуховцовтың соғды тілінде «өзеннің арғы жағы», «жағасы» дегенді білдіреді дейді. В.Н. Настич пен В.К. Шуховцовтың пікірінше, Фараб, не Бараб деген жер атауы соғдының Пāрāб, яғни «өзеннің арғы жағалауы», «өткел орны» деген сөзінің арабтық графикалық үлгісі болып табылады, араб пен парсы деректеріндегі мәліметтерді талдағанда Фараб өңірінің бас қаласы Кедер немесе Отырар болғанын, сол кездегі араб, не парсы жазбагерлері Фараб өңірінің бас қаласы Фараб деп жобалап жазған. Мысалы, Сырдария өзенін бірде Шаш өзені, бірде Ходжент өзені, бірде Фараб өзені деп Сырдарияның ағып өткен аймақтарының атымен атағандай, ал шын мәнісінде бұл географияда бір ғана атпен танымал болған жалғыз өзен [11, с. 107–112]. Жазба деректерде Сырдария өзені «Шыр» деген атау үлгісінде де кездеседі. Сырдария өзенін шығыс авторлары Чир және Чирчик (Шыр және Шыршық) деп атаған. Хафиз–и Таныш ибн Мир - Мұхаммад Бұхари «Шыр өзенін қазір Шыршық деп атайды», – деп көрсетеді.

    Отырар  атауының этимологиясы жөнінде бұл жұмыста түрлі пікірлер   келтіріледі. Мысалы, К.М. Байпақов оғыз тілінде ұзақ тұрақ, бір орында тұруға байланысты «тураш иер» атты сөз тіркесінің барын тілге тиек ете отырып, Отырар, Тұрар сөздері осыдан туындаған деген пікір айтады [12, с. 25]. Отырар атауының шығу тегін анықтауда оның ертедегі аталу үлгісін негізге ала отырып ізденіс жүргізу керек. ІХ–Х ғғ. ғалымдары әл–Хорезми, ат–Табари, әл–Балазури шығармаларында Отырар атауы Тарбанд үлгісінде, әл–Фаргани, әл–Буттани шығармаларында Турарбанд үлгісінде жазылыпты. Уақыт өте келе, Турар–Утрар, бертін келе Отырар болып өзгеріске ұшыраған. Түпкілікті атау - Турар осы өңірдің ежелгі тұрғындарының атымен және осы аймақтың байырғы атымен түбірлес екенін байқау қиын емес. Фирдаусидің «Шахнамесінде» Туран деген ұғымды зейін салып тексерген шығыстанушы В.К. Шуховцов бұл атаумен Сырдарияның орта бойындағы Испиджаб, Фараб, Шауғар, Сауран, Канг–дих деп аталатын уалаяттардан тұратын өлкенің аталғанын анықтады. Бұл «Авестадағы» Канх елімен сәйкес келеді, ол елде көшпелі тура– tura атты тайпалардың тұратыны айтылады. Көне парсылық жазбалардағы сака деп аталатын тайпалар өздерін «тура» деп атаған екен. Осыдан «тура» тайпалары мекендеген ел «Туран» болып аталған. Тұран өңірінің орталық бөлігінде орналасқан қаланың осы өңірдің ежелгі тұрғындары тұрлардың атымен Тұрар деп аталуы мүмкін деп болжаймыз.

    2.2 «Отырар- Фараб иелігінің елді мекендері» деп аталатын бөлімде жазба деректерде кездесетін елді мекендер мен қалашықтар археологиялық барлау барысында табылған археологиялық ескерткіштермен сәйкестендіріледі. Фараб-Отырар иелігінің оңтүстік шекарасындағы ең шеткі елді мекен Фасих Ахмад ал-Хавафидің «Муджмал-и Фасихи» атты шығармасындағы мәліметке сүйенсек, ол  Ақсулат болады [13, с. 164]. Деректің мәтініне қарағанда бұл Шардара елді мекенінің айналасы. Ақсулаттан соң Ұзыната, Сүткент жерлері аталады. Әмір Темір әскерімен Ақсулаттан аттанып, Ұзынатаға түнеп, Пулқожаға тұрақтап, Сүткентке жеткен. 1903 ж. Н.В. Рудневтің картасында Ұзыната мен Сүткент арасында екі бекініс орны белгіленген. П.А. Гомолицкий Ұзынатадан кейін көрген ескі қамал қасындағы мазарат барын жазады. Ескі қамалдың қасындағы мазарат осы Пулқожашайқы деуге негіз бар. Сүткент - Әмір Темір әскері Пулқожадан кейін тұрақтаған қалашық. Ибн Хаукальдың «Китаб ал–масалик ал–мамалик» кітабында Сүткент Фараб уалаятының қаласы деп көрсетіледі. Сүткенттен кейін Әмір Темір «Камарши-Ата» және «Султайн-шайх» деген жерлерді басып өтті. Алғашқы орын Байырқұмға сай келуі мүмкін. «Султайн-шайх» біздің пікірімізше, белгілі мазарат – Зарлыққа сай келеді. Зарлық патша баласы болғандықтан оның екінші атауы Сұлтаншайқы болуы мүмкін. Ол Н.В. Рудневтың 1903 ж. жария еткен картасында белгіленген.

    Біздің  барлау жұмыстарымыздың барысында  табылып сипатталған қалашықтарға қысқаша сипаттама беру қажет. Шаншар қалашығы Көксарай ауылының оңтүстік-батысында, 16 км жерде орналасқан. Географиялық координаты N 42° 34´, E 67° 58´. Шаншар құрылымы аса күрделі. Ескерткіштің жалпы ауданы шамамен 140 га, оның бір бөлігі құм астында жатыр. Оны ұзындығы 4,8 км сыртқы қорған қоршап тұр. Сыртқы қорған ішінде, қалашықтың шығыс бөлігінде жалпы пошымы трапециялық қамал орны бар. Осы қамал айналасында табылған керамика үлгілері ішінде хум бөлшектері қызықты. Бірінің түп жағына жақындау қабырғасында диаметрі 1см тесігі бар. Мұндай тесік әдетте шарап сақтайтын үлкен ыдыс - хумда болады. Хум ернеулерінің диаметрі 25 см, ернеулері қарапайым түрінде жасалған, қабырға аяқталған жер сырт жағынан қалыңдатылып  дөңгелетілген. Осыған ұқсас келетін ернеуі  бар хумдар Ескі Ниса қаласындағы Парфия заманы қабатында кездескен. Олармен бірге б.з. дейінгі 56-37 жж. теңге табылған. Қалашық бетінен  алынған басқа керамика үлгілері тым ұсақ, олардың жасалу уақытын анықтау қиын. Шарап сақтайтын ыдыс бөлігінің табылуы қала тұрғындарының суармалы егіншілікпен де айналысқанына негіз береді. Мұны қалашық айналасында ескі арық іздері қоштайды. Осыған қарап, осы өңірде б. з. б. бірінші ғасырлары ирригация болды деп айтуға негіз бар. Аққорған қалашығы /Көксарай ауылынан оңтүстік-батысқа қарай 25 км қашықтықта/ орналасқан. Географиялық координаттары: N 42° 35´, E 67° 49´. Қалашық жоспарда төртбұрышты, 340 х 340 х 330 х 320 м. Бұрыштары дүниенің төрт тарапына қараған. Қабырғалары, қазір биіктігі 1,3 - 3 м жалға айналған. Жалға айналған қабырғада 31 мұнара орны байқалады. Қорғанға кіру орны солтүстік қабырға ортасында болған. Бұл қалашықтарда тіршілік болу үшін Сырдария арнасы қазіргі құм ішіне кетуі керек. Керамикаға қарағанда осы жағдай шамамен б.э.б. бірінші ғасырларда болған.

    Фараб уалаятында жазба деректер Весидж қалашығын атайды. Ал-Истахри бойынша «Васидж өзеннен батыс жақта, Кедерден екі фарсаг қашықтықта, ал Параб өзеннен шығысқа қарай жатыр». Е.И. Агеева мен Г.И. Пацевичтер Весиджды Оқсыз қалашығымен баламалайды [2, с. 124]. Әл–Макдиси оны күшті әмір тұратын, базар алаңы ортасында жұма мешіті бар бекіністі шағын қала деп сипаттайды. Висидж Самани шығармасында аталады: «түркілер еліндегі қамал. Онда 514 ж. мухаррам айында / 1120 ж. сәуірінде айдауда Абу Мұхаммед Абд ас-Сейид б. Мухаммед Несефи қайтыс болды». Яғни, ол жазба деректерде ХІІ ғ. дейін аталады. Алайда Кедер-Құйрықтөбеден Оқсыз елді мекендер арасындағы ара қашықтығы екі фарсахтан көп. Төтесінен санағанда шамамен 21 км, яғни үш фарсах. Сондықтан Весиджды Оқсыз деу қисынсыз немесе Құйрықтөбені Кедер деу қисынсыз. Сырдарияның сол жағалауында Н.В. Рудневтың 1903 ж. картасында бірнеше қамалдар белгіленген. Олардың барлығында ХІІ ғ. керамикасы бар және солардың бірі Весидж болуы ықтимал.

    Шамамен ХІІІ ғ. жазылған «Насаб–нама» шежіресінде Зернук «Зарнұқ» үлгісінде аталып, Сырдариядан осы тұста Отырарға 766 -767 жж. мұсылман әскерлерінің өткені айтылады [9, 90-б.]. Е.И. Агеева мен Г.И. Пацевичтер Зернук қаласының қалдығы деп Оқсызды санайды [2, с.125]. 1219 ж. монғол әскеріне қарсылық көрсетпеген Сырдарияның сол жағалауындағы Зернук атты қала аталады. Осы жағдайды ескеріп, монғолдар оны «Кутлук–Балык» – «бақытты қала» деп атапты. К.М. Байпақов мұны қоштап әл–Макдиси тізімінде Зерах, кейде Турар–Зерах деп аталатын қала кездеседі дейді [14, с. 86]. Зернұқ тұсында Сырдариядан өтетін өткел болған. 1295 ж. Сырдария бойымен жүріп өткен армян патшасы Хетум алдымен Отырарға келіп, кейін Зернұққа өтіп, Дизах–Жызақ арқылы Самарқанға жеткен. ХІХ ғ. екінші жартысындағы географиялық карталарды негізге ала отырып, Е.И. Агеева мен Г.И. Пацевич Оқсызға қарама – қарсы жерде өткел болған деп көрсетеді [2, с.124]. Н.В. Рудневтың 1903 ж. картасында Оқсыздың тұсында Ақынтоғай тұсында «переправа» белгіленген. Әмір Темір әскері де осы тұста Сырдариядан өткен. «Зафар-наме» дерегі бойынша Сырдариядан Отырарға дейін 2 фарсах жол екен, яғни 12-14 км.

      «Қисса–и Рабғузи»  немесе «Қиссас-ұл  әнбия» деген аттармен мәлім болған атақты шығарманың авторы Насреддин Рабғузидің туған жері «Рабатуғұз» деген елді мекен. Біз оны Сырдарияның сол жағасындағы қазіргі Маяқұм елді мекенінен оңтүстік-шығыста 7 км қашықтықта орналасқан Рабат атты ескерткішпен баламалаймыз. «Қазақстанның тарихи және мәдени ескерткіштер жиынтығы. Оңтүстік Қазақстан облысы» атты басылымда ол ІV–VІІІ ғғ. жатқызылған. Алайда оның үстінде жатқан күйдірген кірпіштерге қарағанда бұл елді мекен ХІV-ХV ғғ. тіршілік еткен. Ескерткішке таяу жерде күйдірген кірпіштен соғылған жеке ғимараттың іздері бар.

    Насреддин Рабғузидің әкесі «Рабат Оғыз қыстағының қазысы» болған, ал «Рабғузи» деген  лақапты туған жеріне байланысты алған екен. Өзбек зерттеушісі  Э.И. Фозиловтың пікірінше, ол Хорезмнің  Работуғуз деген жерінде туған [15, 6-7- бб.]. Тарихи әдебиеттен Хорезмнің төл аймағында Рабат Оғыз деген елді мекенді іздеп таппадық. Ал Отырар иелігі Шыңғысханның келер алдында Хорезмге бағынғанын ескерсек, бұл жағдай  көп ғасырлар өтсе де ұмытылмаған. Мысалы, Махмұд ибн Уәлидің «Бахр ал–асрар фи манакиб ал–ахйар» – «Өнегелі адамдардың ерліктері жайлы ғаламат құпияларындағы» еңбегінен аңғару қиын емес. ХVІІ ғ. ортасында жазылған шығармада «Отырар – Йассының ар жағында орналасқан қала, Сұлтан Мұхаммед Хорезмшах кезінде оның мемлекетінің шығыс жағындағы шекаралық қаласы болды», – делінеді. Отырар алқабындағы Рабат ескерткіші Сырдарияның сол жағалауында болғандықтан ол Сырдария мен Әмудария ортасын алып жатқан Мауараннахр аймағына кіреді. Әрине жалпы Рабат атты елді мекендер ортағасырда аз болмаған. Өзбекстанда Рабати-Мәлік, Қырғызстанда Ташрабат, Оңтүстік Қазақстан облысының Қазығұрт тауының етегінде де Рабат бар. Алайда Насреддин Рабғузидің туған жерінің аты «Рабат Оғыз» немесе «Рабатуғұз». Рабат атты ескерткіш Өгізсай атты Сырдарияның байырғы арнасына таяу жерде орналасқандықтан «Рабат Оғыз» немесе «Рабатуғұз» деп айтылған деп санаймыз. Байырғы арна Бас штабтың Түркістан, Балтакөл деген карталарда  Өгізсай («сухое русло Огизсай») деп белгіленген. Рабаттөбе мен Өгізсай арнасы арасында Рабатарық деген арық, ал Рабаттөбеден солтүстік-батыс бағыттағы аймақ картада «урочище Рабат» деп аталады. Сонымен біз қарастырып отырған Рабатты басқа рабаттардан ажырату үшін ортағасырда «Рабатуғұз» деп  аталуы әбден мүмкін.