Колер і свет у творчасці А. Салаўя

Автор: Пользователь скрыл имя, 04 Февраля 2013 в 17:24, контрольная работа

Краткое описание

У сучаснай лінгвістычнай навуцы адной з актуальных і прыарытэтных з’яўляецца праблема колерабачання мастацкага тэксту. Даследаванне сістэмы колерабачання многімі замежнымі і некаторымі айчыннымі навукоўцамі дазваляе меркаваць, што ў апошнія гады акрэсліваецца новы напрамак у мовазнаўстве, які можна ахарактарызаваць паняццем “лексічная каларыстыка".

Оглавление

Глава I. Праблема колерабачання мастацкага тэксту

1.1 Распрацоўка пытання колерабачання мастацкага тэксту ў навуковай літаратуры

1.2 Сістэма колера - і святлоабазначэння мастацкага твора

Глава ІІ. Колеравая і светлавая эстэтыка паэзіі А. Салаўя

2.1 Частотнасць ужывання колеравых і светлавых лексем

2.2 Ахраматычныя каларонімы і люксонімы ў паэтычных зборніках А. Салаўя

2.3 Храматычныя каларонімы ў паэтычных зборніках А. Салаўя

2.4 Асаблівасці люксонімаў у паэтычных зборніках

Файлы: 1 файл

Колер і свет у творчасці А.docx

— 42.86 Кб (Скачать)

 

Белы колер у аўтара ў асноўным апісвае з’явы прыроды: квіценне садоў

 

 

Пад беллю дрэвы маўчаць  прароча;

 

О, край садоў, палотнаў белых;

 

 

Зямлю, пакрытую белым снегам:

 

 

Зямля схавана пад белаю  аўчынай;

 

Шчарнее нават белы снег;

 

Зіма на шугавейных белых  крылах;

 

У тэй зімовай белай  сумятні

 

 

Аблокі (або хмурынкі) на небе:

 

 

Гай яшчэ зеляней, хмурынкі шчэ  бялей;

 

А з неба ў люстры водаў  адсвечваюцца белыя аблокі;

 

 

Зрэдку аўтар выкарыстоўвае  фразеалагічныя і метафарычныя выразы:

 

Дні ідуць і срэбрам  беляць скронь; Тут на белы свет з’явіўся.

 

Белы колер - гэта яшчэ і  колер срэбра, а срэбра - гэта колер  Месяца і патоку прарокаў, што ачышчаюць  аўру зямлі. Нядзіўна, што ў паэтычных  творах наогул і у творах А. Салаўя ў прыватнасці, заўсёды нясе дадатную ацэнку:

 

 

Серабрыстая збруя, астрогі  ззяюць;

 

Серабрыстыя воды вобраз той  назаўсёды як у люстры адбі; ў

 

Звоніць срэбрам крыніца;

 

Мігаценне срэбная расінкі;

 

Раса лугоў раса крыштальная, срабрыстая;

 

Узыйдзе ранак срэбны на лугі.

 

Як зазначана вышэй, да ахраматычных каларонімаў належаць найменні колеру, што абазначаюць  усе адценні шэрага. Хутчэй за ўсё, сустракаюцца найменні шэрага колеру пры апісанні стану прыроды, асаблівасцяў надвор’я:

 

 

Мораку шэрань разліў вечар  ля хаты;

 

Ні шэрых вечароў, ні мутных рання;

 

Узыйшоў на прастор шэры мораку дзень

 

 

Семантычнае значэнне апісваемага  калароніма блізкае да значэння лексемы  “чорны": з гэтым колерам асацыіруецца безыніцыятыўнасць, пасіўнасць і адсталасць у грамадстве, гісторыі [11; 48]. Так, дадзеная асаблівасць ілюструецца наступнымі прыкладамі:

 

 

Нямала час дзён шэрых  прыгартаў;

 

Шэрань часінаў благіх;

 

У шэрым замку, думна-сакавітым;

 

 

Зрэдку адзначаюцца выпадкі, калі дадзены колер выкарыстоўваўся  для апісання колеру жывых істот:

 

 

Шэры конь з віхрастай  цёмнай грывай.

 

 

2.3 Храматычныя каларонімы  ў паэтычных зборніках А. Салаўя

 

 

Побач з колера-светлавой  і светлавой эстэтыкай вылучаецца таксама эстэтыка ізаляванага колеру. Колер валодае найбольшай ступенню эмацыянальнага ўздзеяння, ён можа нават  выступаць адносна незалежным носьбітам  пэўнага настрою, ідэйна-вобразнага зместу.

 

Трэба адзначыць, што адзін  і той жа каларонім у розных дыстрыбуцыйных умовах можа мець розную канатацыю.

 

Класічная эстэтыка лічыць ізаляванасць колеру, яго якасці асноўным крытэрыем  прыгажосці.

 

У храматычнай групе каларатываў  перш за ўсё неабходна адзначыць  ужыванне ў паэтычных тэкстах  назваў “колер”, “фарбы”, якія абагульнена  называюць наяўнасць колеравай  лексікі:

 

 

Сярод іх шмат такіх цудоўных хварбаў, што лепшых нельга больш  знайсці нідзе;

 

Вянок свій промневы уладзе на хварбы;

 

У тых жа хварбах шырокім  шляхам лета прыставала;

 

І восень ува ўсіх сваіх  калёрах схіляецца ў паклонах

 

Краса ў вясновых зыркіх хварбах.

 

 

Група храматычных колераў  найбольш багата прадстаўлена з боку прыметнікаў, якія называюць адценні  блакітнага і сіняга колераў.

 

Часцей за ўсё гэты колер  выкарыстоўваецца паэтам для апісання нябёсаў. З кантэкстаў можна зразумець, што гэты колер асацыіруецца менавіта з небам Радзімы:

 

 

Узняўся сокам у блакіт;

 

Неба - вечная сінь;

 

Блакіт нябёсаў; сінь азёраў;

 

У сінім небе сівыя воблакі  плывуць;

 

Радзіму маю я, дзе неба йшчэ сіней;

 

Нат неба сіняга аблонь пунсуе;

 

Любіў вясной глядзець у сінь нябёсаў;

 

 

Частотнымі таксама з’яўляюцца спалучэнні, дзе сіні (зрэдку) і блакітны (часцей) колеры служаць для апісання вачэй:

 

Усмешка такая, і гэткі  блакітны пагляд;

 

Тугой па дзяўчыне любімай, па ейных блакітных вачах;

 

Ах вочы, блакітныя вочы;

 

За ўсё сіней блакіт вачэй;

 

Заплюшчыў дзень змораныя сінія вочы;

 

 

Трэба адзначыць таксама  выпадак, калі апісанне блакітнага колеру вачэй падаецца праз параўнанне: Вочы твае - васількі.

 

Упамінаецца аўтарам і  кветка, што мае разглядаемы колер  і з’яўляецца сімвалам Беларусі: Няма нідзе блакітных васількоў.

 

У храматычнай групе колераў  па колькасці таксама выдзяляецца  зялёны. Трэба сказаць, што гэты колер  уваходзіць у групу самых глыбока  сімвалічных колераў: можна прывесці для ілюстрацыі гэтага выказвання той  факт, што зялёны колер складае  колеравую гаму на сучасным сцягу  Беларусі. Гэта свет зялёных раслін, без якіх немагчыма жыццё і  якія сваімі каранямі ідуць у зямлю, а лістамі цягнуцца да неба [11; 49]. Так, у зборніках вершаў А. Салаўя сустракаем наступныя прыклады ўжывання дадзенага колеру:

 

 

Каўром зялёным слалася  пад небам зямля;

 

Ля нізкіх і зялёных  берагоў крыніца жвавая жывым  ключом зазвоніць;

 

Гай яшчэ зеляней;

 

Дол - зяленівы шоўк;

 

Між траваў зялёных ільсніцца  раса;

 

Тухнее долу малахіт;

 

Зялёным хмелем набрынялі  хмары,

 

 

Як бачна з прыкладаў, зялёны колер выкарыстоўваецца аўтарам  для апісання прыроды: лугоў, палёў, ніў і садоў. Хаця аўтар і не засяроджвае ўвагу на адценнях зялёнага колеру, але мы бачым тонкую розніцу  колераў паміж “малахітам долу”  і “зялёнага хмелю хмар".

 

 

Таксама ў групе храматычных  колераў поруч з малаўжывальным прыметнікам “жоўты” (А зла і  зайздрасці дакоры - куслівай жоўці  марны плод) зафіксаваны прыетнікі  “залаты", “залацісты". Як правіла, гэтыя прыметнікі ўжываюцца з  даданым канататыўным значэннем  у метафарычных спалучэннях:

 

 

Ты шэпчаш словы казкі  залатой;

 

Дні спеляць пасевы залатыя;

 

Як золата ўначы, як срэбра ўдзень;

 

Каціліся слёзы золатам  зерняў ячменных;

 

Твае валасы - залатыя палёў  каласы;

 

Будзе ён сон залаты бачыць.

 

 

Рэдка ўжываюцца ў паэзіі А. Салаўя адценні чырвоных, жоўтых колераў. Толькі некаторыя прыклады могуць ілюстраваць наяўнасць дадзенага  колеру ў зборніках: А неба чырваняй, бы заравам жаўрыцца; Ты макаў цвет, клёк ніваў спелых; Хутка ў мяне ля вакон ранні барвецьмуць, як ружы і пунсавецьме вясна.

 

Рэдкаўжывальнымі для  паэзіі А. Салаўя з’яўляецца таксама  ўжыванне адценняў колераў. Але тыя  колеравыя кампазіты з адценнямі  звязаныя менавіта з названымі “цёплымі”  колерамі: Заслалі аранжава-мосяжнай коўдрай двор; Я гляджу за вакно: панадворкі там жоўта-барвовыя.

 

Такім чынам, аналіз прыметнікаў  колеру ў разгледжаных зборніках  дазволіў выявіць каляровую палітру  паэта. Можна сказаць, што для  паэзіі А. Салаўя характэрна шырокае  ўжыванне колеранайменняў “халоднага”  спектру. Менавіта зялёны і сіні колеры актывізаваны тэматыкай паэтычных  дыскурсаў паэта (тэма прыроды, тэма жыцця чалавека ў еднасці з  прыродай).

 

Звяртаючыся да характарыстыкі псіхолагамі чалавека ў сувязі з  яго прыхільнасцю да цёплых ці халодных колераў, можна адзначыць, што А. Салавей у большай ступені  экстравертыўная (скіраваны да знешніх  аб’ектаў), чым інтравертыўная (скіраваная на ўнутраны свет думак, перажыванняў, самапаглыблення).

 

 

2.4 Асаблівасці люксонімаў  у паэтычных зборніках

 

 

Светлавая эстэтыка з’яўляецца не толькі важным элементам у сістэме  колерапісу, але і адным з галоўных выразнікаў светапогляду пісьменніка. Аналіз гарманічных колеравых і  светлавых спалучэнняў дазваляе гаварыць не толькі пра асаблівасці  колераўспрымання, але і пра спецыфіку  творчай манеры ўвогуле.

 

Адным са шляхоў рэалізацыі эстэтычных поглядаў пісьменніка выступаюць спалучэнні пэўных колераў ці светлавых  лексем у адпаведных дыстрыбуцыйных умовах.

 

Адной з найбольш яркіх  старонак у гісторыі эстэтыкі з’яўляецца антычная светлавая эстэтыка. Яна  займала дамінантнае месца ў  філасофіі Платона і эліністычнай школы неаплатонікаў. Так, Платон, напрыклад, абагаўляў святло [2; 7].

 

Словы “святло", “бляск", “ззянне" часта сустракаюцца ў  працах Платона і прадстаўнікоў  эліністычнай школы. Гэтыя словы  сімвалізуюць сабой добрыя духоўныя сілы, ісціну, Боскі пачатак. Падобную семантыку маюць і люксонімы, што сустракаюцца ў паэзіі А. Салаўя. Трэба, аднак, зазначыць, што акрамя названых слоў аўтар выкарыстоўвае  даволі шырокае кола тэрмінаў, што  маюць за мэтуабазначэнне асаблівасцяў святла:

 

 

 

Ён панясе для ўжытку і  для ўцех святло навукі да крывіцкіх  стрэх;

 

Хорам светлы майго маленства;

 

І сонца яснае з высі тады палле агністы сок цурком;

 

Нат неба сіняга аблонь пунсуе, бы ў зігценні рання;

 

З берагу - у воды бліскучыя;

 

Кожны агеньчык іх ззянне і  пэрлінай кожнай багацце;

 

Розных траваў бліскі

 

Сонца ўзыходзячага зыркі  круг;.

 

 

Акрамы назоўнікаў і прыметнікаў  для выканання гэтай функцыі  шырока выкарыстоўваюцца дзеясловы:

 

 

Сонца ўзышло - ажылі і  заззялі як перлы;

 

Заззяў бы верш вясёлкавай дугой, зазнічыў бы праз процьмы, праз вякі;

 

У росах заіскрацца мурагі;

 

Твае рухі - мігценне зарніцы;

 

Заззяла неба, дом змаўкае  ў сне. Не гасне зорка - шчасце зычыць мне

 

Ласкава зорыць сонца з  неба, галоўкі лашчачы дзяцей;

 

Кроплі слёз так зіхцяць  маністамі;

 

У сузор’і заззяе Колас;

 

Хай у хмурнай чужой  краіне не засае яно ў журбе.

 

 

Ва ўсе часы святло з’яўлялася адным з галоўных элементаў эстэтычнай канцэпцыі і філасофіі, і пісьма.

 

Частотнымі ў паэзіі А. Салаўя з’яўляюцца выпадкі выкарыстання слоў з антанімічнай семантыкай:

 

 

Ёй належыць нат сонца - зацемніць іншы раз яе хмаркаю;

 

Ты яшчэ не згас;

 

Знічаў не тускнуць агні. Іх не пагасіць ніхто.

 

Пад змрокам жутлых перагас  твой дзень пагас.

 

 

Люксонімы падзяляюцца паводле  характару іх спалучэння на дзве групы: колера-светлавыя і ўласнасветлавыя. Да першай групы належаць гарманічныя  камбінацыі каларонімаў і люксонімаў:

 

А з неба ў люстры водаў  адсвечваюцца белыя аблокі;

 

Мігценне срэбнае расінкі;

 

Пазалаціў сутункі ззяннем  з неба месяц

 

 

а да другой - камбінацыі люксонімаў:

 

 

Заззяе светланосны зніч;

 

Той светлай прышласці  ўсход перад вачмі маймі гарыць нязгасна;

 

А ён не гасне - свеціць дух  вячысты;

 

 

Люксонімы, якія характарызуюцца  “светлавой насычанасцю" а таксама  ахраматычныя каларонімы “чорны", “белы”, “шэры" - адметныя тым, што адрозніваюцца  ступенню адрознення ахраматычнага  колеру ці святла ад абсалютнай цемнаты. Узровень светлавой насычанасці  таксама можа адвольна вар’іравацца ў залежнасці ад вырашаемых аўтарам  мастацкіх задач. Тэрміны “тон”  і “насычанасць” шырока выкарыстоўваюцца і ў мастацтвазнаўстве. Пад “тонам”  звычайна разумеюць розніцу ў  адценнях адной і той жа фарбы, што адрозніваецца сваёй інтенсіўнасцю.

 

“Насычанасць” жа апісваеццасловамі  “цмяны”, “бледны", “слабы", “моцны".

 

Падсумоўваючы вынікі дадзенай главы можна прыйсці да наступных  вынікаў:

 

Найбольш частотнымі па сваім  выкарыстанні з’яўляюцца блакітны (16) і белы (12) колеры. Дастаткова часта  ўжываецца сіні і залаты колеры. Самымі рэдкаўжывальнымі аказаліся  каларонімы жоўты і чырвоны.

 

Абсалютная большасць  каларонімаў рэпрэзентавана прыметнікамі.

 

Найбольш частотна вызначаюцца  антанімычныя люксонімы “светлы" і “цёмны". Супрацьлеглыя па сваёй  прыродзе каларонімы “чорны” і  “белы", якія ў вялікай колькасці  прысутнічаюць у вершах разгледжаных намі зборнікаў.

 

Аналіз храматычнай групы  каларонімаў у разгледжаных зборніках  дазволяе выявіць каляровую палітру  паэта. Можна сказаць, што для  паэзіі А. Салаўя характэрна шырокае  ўжыванне колеранайменняў “халоднага”  спектру. У гэты ж час рэдкаўжывальнымі з’яўляюцца колеры “чырвоны", “жоўты”  і іх адценні.

 

Калі гаварыць пра асаблівасці  ўжывання люксонімаў у паэтычных  зборніках А. Салаўя, то трэба звярнуць увагу на пераважны выбар пісьменнікам такіх святлоабазначэнняў, якія маюць  найвышэйшую інтэнсіўнасць святла.

 

Заключэнне

 

 

Несумненна, што колеранайменні з’яўляюцца неад’емнай часткай слоўніка кожнага мастака, паколькі апісанне жыцця чалавека, прыроды, самых розных рэалій не можа быць поўным, дакладным  без ужывання гэтай групы лексікі. Але такая роля каларатываў характэрна для ўжываня іх у рознай колькасці  і разнастайнасці любым і кожным носьбітам мовы. У мастацкім творы, зразумела, скарыстоўваюцца каларатывы ў намінатыўнай функцыі, але толькі ёю іх ужыванне не абмяжоўваецца, бо спецыфічнай  уласцівасцю мастацкага маўлення з’яўляецца сэнсавая шматпланавасць слоў, ужыванне іх у мэтах мастацкай вобразнасці.

 

Паводле меркавання І.В. Гётэ, які вядомы не толькі як майстар  прыгожага пісьменства, але і  як спецыяліст у колеразнаўстве (у  канцы XVIII стагоддзя ён прапанаваў новы спосаб класіфікацыі колераў, у аснове якога ляжыць фізіялагічны прынцып), колеры ўздзейнічаюць на душу: яны  здольныя выклікаць пачуцці, абуджаць эмоцыі і думкі, якія нас супакойваюць або хвалююць, яны прымушаюць смуткаваць або радавацца.

 

Даследаванне сістэмы  колераабазначэння мастацкага тэксту дае магчымасць меркаваць не толькі пра асаблівасці мовы канкрэтнага  твора, але і пра спецыфіку  колерабачання пісьменніка, пра  ўплыў колеравых камбінацый на ўспрыманне твора чытачом.

 

Для намінацыі лексікі  са значэннем колеру можа быць выкарыстаны  тэрмін “каларонім", а светлавой  лексікі - “люксонім”. Каларонімы і  люксонімы заўсёды з’яўляюцца мастацкім  матэрыялам, выконваюць выяўленчую функцыю.

Информация о работе Колер і свет у творчасці А. Салаўя