Теорема эквивалентности Рикардо

Теорема эквивалентности  Рикардо.

Условия проведенного анализа последствий фискального  импульса в кейнсианской концепции  не совпадают с условиями аналогичного анализа в концепции «новых классиков»: в кейнсианской концепции государственные  расходы финансируются за счет займа у населения, а в концепции «новых классиков» - за счет налогов. Дело в том, что по представлению последних заем у населения (выпуск облигаций) воздействует на поведение домашних хозяйств так же, как рост налогов, т.е. в обоих случаях сокращается текущее потребление. Это положение Р. Барро назвал теоремой эквивалентности Рикардо. Доказывается она следующим образом. 

Оценивая свое имущественное положение после  приобретения дополнительной порции государственных  облигаций, домашние хозяйства учтут, что в будущем правительству придется повысить налоги для выплаты процентов по дополнительному займу. Величина необходимых для этого средств равна iB. Следовательно, на такую величину возрастут ежегодные налоговые сборы (T = iB). Чтобы определить, как изменилось имущество домашних хозяйств после выпуска дополнительной порции государственных облигаций, нужно из текущего приращения их имущества (B) вычесть дисконтированную на текущий момент сумму будущих приращений налогов. Предложим в целях упрощения, что облигации имеют бесконечный срок обращения и дисконтирование осуществляется по текущей ставке процента. Тогда 

Поэтому приращение государственной задолженности  не увеличивает имущества домашних хозяйств.

Иначе говоря, при  увеличении налогов потребление  домашних хозяйств сокращается из-за уменьшения располагаемого дохода, а при повышении государственного займа - вследствие роста сбережений, вызванного ожидаемым увеличением налогов.

Поведение домашних хозяйств в кейнсианской концепции  не соответствует теореме эквивалентности Рикардо. 
 
 
 
 
 

Рикардоның баламалығының  теоремасы. Кейнстiң тұжырымдамасындағы фискалдық импульстiң зардаптарының өткiзiлген талдауының шарттары жаңа классиктердiң тұжырымдамасындағы шарттарымен дәл келмейдi: кейнстiң тұжырымдамасында мемлекеттiк шығындар тұрғындардың заем есебiнен қаржыландырады, жаңа классиктердiң тұжырымдамасында - салықтар есебiнен. Соңғы қарыздардың ұсынысы бойынша (облигациялардың шығарылымы) салықтардың өсуі тұрғындардың үй шаруашылықтарының мiнез-құлығына әсер етедi яғни екi жағдайларға ағымдағы тұтынуды қысқартады. Р.Барро бұл жағдайларды Рикардо эквиваленттік теоремасымен атады. Ол төмендегiше дәлелденедi. 

Өз мүлiктiк  жағдайын бағалай отырып, үй шаруашылықтары  мемлекеттен қосымша облигацияларды алған уақытта, мемлекет сол облигациялар үшін қосымша салығын көбейтетінін ескередыі. Бұл құралдар ол үшiн қажет шама iB тең. Демек, мұндай шамаға (T = iB ) жыл сайын салық жиындары өседi. Үй шаруашылықтарының дүниесi мемлекеттiк облигациялардың қосымша үлесінің шығарылымынан кейiн өзгеретiнiн анықтау үшін, олардың (B ) ағымдағы дүниесiнiң сомасынан қазiргi моменттегі келешек өсiмшеден дисконтталған салықтарды алып тастағанға тең. Облигациялардың өсімі және дисконттаудың ұзақ мерзiмдеболады деп, процент ағымдағы жалаки бойынша iске асады. Онда 
 

Мемлекеттiк  қарыздың көбеюі үй шаруашылықтарының дуниесін көбейтпейді. Мемлекет салықты кобейткен уақытта үй шаруашылығы тұтыныуды қысқартып, оларды алдағы салықтарды төлеу үшін  жинақтайды. Сондықтан кейнстік концепция Рикардоның эквиваленттік теоремасымен сәйкес келмейдi.